آن بتوان پاي در ميدان جهاد نهاد و پايمردي و جانفشاني كرد در دست نبود.

شهادت در اين قاموس فداكردن جان خويش در راه ارزشهاي الهي و دستيابي به حياتي ابدي است. به همين دليل اگر كسي فاقد مايه هاي معنوي باشد، شهادت طلبي او معنايي نخواهد داشت. اين خداباوري و معادانديشي است كه به شهادت معنا مي دهد و از آنجا كه در اين نوع جهان بيني، شهيد به حياتي والاتر و لايزال دست مي يابد، جان نثاري اش معقول است وگرنه عاقلانه نيست كه كسي براي دستيابي به رفاه و زندگي دنيايي خود يا ديگران، از جان خويش درگذرد. شهادت و شهادت طلبي، ميوه ي شجره طيبه اعتقاد به «احدي الحسنيين» است كه يكي از دو پيروزي را براي مجاهدان در راه خدا نويد مي دهد.

[ صفحه 10]

به فرموده حضرت امام خميني (ره) «مقام شهادت، اوج بندگي و سير و سلوك در عالم معناست و نهايت ايمان، همانا ايمان عاشقانه است. شهادت ارثي است كه از اوليا به ما مي رسد. شهيد خورشيدي است كه بر انقلاب پرتو مي افكند و شهادت چراغ هدايت ملتهاست. اين ملت با عشق به شهادت، پيش رفت و اين نهضت را به پيروزي رساند. اينكه ملت شهادت را خواست و گرايش به زندگي دنيوي را كنار گذاشت، تحولي بود فرخنده كه همواره بايد آن را پاس داشت و نگذاشت با سرد و كمرنگ شدن شعله فروزان عشق و شهادت، علايق دنيوي و مادي، آنها را مسخ كرده، از اين سستي و فتور، خونهاي پاك شهدا هدر رود.»

اما سخن در اين است كه اين پيامهاي الهي و